«Նավզիկե» պոեմը Չարենցը գրել է կյանքի դժվարին ժամանակահատվածում։ Հեղինակն այս պոեմը համարել է իր «ամենաչքնաղ երկը» և այն նվիրել իր երկու կանանց՝ Արփենիկին և Իզաբելային։
Նավզիկեն (Նավսիկեա) փեակների արքա Ալքինոոսի դուստրն էր։ Դեպի Իթակե նավարկելիս՝ նավաբեկության պատճառով ալիքները Ոդիսևսին նետում են փեակների կղզի։ Նավզինեն գտնում է կիսամեռ Ոդիսևսին և նրան ներկայացնում հորը, ինչից հետո պարզվում է Ոդիսևսի ով լինելը, և արքայի օգնությամբ նա շարունակում է նավարկել դեպի հայրենիք։
Ահա 1930-ական թվականներին էլ՝ մղձավանջի մեջ, Չարենցն իր Նավզիկեին էր որոնում։ Ժամանակի քաղաքական փոթորիկները խորտակել էին Չարենցի նավը։ Նա ևս մահվան օրհասական տագնապների մեջ էր, սակայն իր Նավզիկեն այդպես էլ չհայտնվեց, և նա, իր երազանքների հանգրվանին չհասած, բանտում մահացավ։